Ο έρμος Καλλικράτης, το μνημόνιο και μερικά ερωτήματα για τις επερχόμενες εκλογές στον Δήμο Παλλήνης

Του Παναγιώτη Τσούτσια 

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, αν θυμάμαι καλά, ο Πέτρος Κωστόπουλος είχε γράψει στο περιοδικό Κλικ ότι «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή». Ήταν οι εποχές της ψευδούς ευδαιμονίας και του λεγόμενου life Style. Το σύνθημα αυτό μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει. Ακόμη και σήμερα που βιώνουμε την πιο σκληρή οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών και ζούμε σε εποχές αλλεπάλληλων μνημονίων, νομίζω ότι έχει την αξία του, τουλάχιστον για μένα.

Ο μικρός αυτός πρόλογος, δεν έχει, ίσως, καμία σχέση με τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου 2014. Τοποθετώ, την λέξη «ίσως», ανάμεσα στην πρόταση, γιατί για μένα έχει και παραέχει…

Γνωρίζω ότι έχει ανοίξει ένας κύκλος συζητήσεων στην πόλη μας για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Ανάμεσα σε πρόσωπα, που τα τελευταία χρόνια, κυρίως, ασχολούνται με τις λεγόμενες δημοτικές υποθέσεις. Ακροθιγώς έχουν τεθεί κάποια ζητήματα και δημοσίως όπως το άρθρο του Γιώργου Μπουλμπασάκου με το τίτλο «τι κάνουμε». Ο δημόσιος δημοκρατικός διάλογος βοηθάει για να αποσαφηνιστούν προθέσεις και αντιλήψεις και ως εκ τούτου νομίζω ότι πρέπει να είναι καλοδεχούμενος, χωρίς μεμψιμοιρίες και άγονες αντιπαραθέσεις. 

Η πρώτη παράμετρος για το τι θα πράξεις και ποιες αποφάσεις πρέπει να πάρεις είναι κατά την γνώμη μου, να δεις, χωρίς παρωπίδες το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο ζεις. Εντύπωση προκαλεί όταν παράγοντες της πόλης ξεχνούν να αναφέρουν την λέξη «μνημόνιο», όπως και τις οδυνηρές συνέπειες που είχε και έχει η εφαρμογή του στον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και κυρίως στους δημότες της πόλης μας. Τι φοβούνται; Μήπως και χαρακτηριστούν «ακραίοι» ή «λαϊκιστές»; 

Όσο για τον έρμο «Καλλικράτη» είδαμε τα χαΐρια του… “Πέθανε” πριν καλά καλά καταφέρει να κάνει τα πρώτα του βήμα. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμη αυταπάτες σε ορισμένους για τον “Καλλικράτη” υποστηρίζοντας πως εφαρμόστηκε από μία μνημονιακή κυβέρνηση για το καλό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Είναι «το μνημόνιο ηλίθιε» θα μπορούσε να γράψει κάποιος παραφράζοντας τίτλο γνωστού βιβλίου. Δεν ξέρω αν το μνημόνιο είναι μια από τις πολλές διαχωριστικές γραμμές – για τις συνεργασίες προσώπων και δημοτικών παρατάξεων που θα διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών - αλλά όποιος δεν το λαμβάνει υπόψη του, μάλλον εθελοτυφλεί ή το κάνει επί τούτου, για να αποφύγει τις «κακές παρέες».

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έτσι όπως οδηγείται δεν έχει κανένα μέλλον καθώς συρρικνώνονται δομές της με τραγικές συνέπειες για τους δημότες. Και αν δεν αλλάξουν πολιτικές σε λίγο καιρό, υπάλληλοι ιδιωτικών επιχειρήσεων θα περιμένουν στην πόρτα του δημαρχείου, ιδιώτες θα πουλάνε ακόμη και πολιτισμό αρκεί να έχουν κέρδος. 

Τα ερωτήματα είναι πολλά και θα πρέπει να απαντηθούν ειλικρινά και δημόσια. Από όλους.

Όπως γιατί εδώ και δυόμισι περίπου χρόνια δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας σιωπούσαν και τώρα, όπως ακούω, θέλουν να διαχωρίσουν την θέση τους από την παράταξη του κ. Ζούτσου; Ποιες είναι οι διαφωνίες τους ; Είναι πολιτικές; Έχουν σχέση με τον τρόπο διοίκησης του Δήμου;

Αρκεί να δημιουργηθεί ένα δημοτικό σχήμα στην γραμμή «αντι – Ζούτσος» για να κερδίσει τον Δήμο; Τι κοινό έχει ένας δημοτικός σύμβουλος συντηρητικής προέλευσης με ένα δημοτικό σύμβουλο, να το πω «κεντρώας» ή «αριστερής» προέλευσης; Το μόνο που τους ενώνει είναι ο αντίπαλος; 

Ποιος είναι ο ρόλος του υποψήφιου δημάρχου σε ένα συνεργατικό σχήμα. Πρώτος μεταξύ ίσων, θα πει κάποιος. Νομίζω ότι πλέον αυτό δεν αρκεί... Όπως δεν αρκεί ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο για τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους που θα συμμετάσχουν σε ένα νέο δημοτικό σχήμα. Θα προσθέσω μία παράμετρο. Θεωρώ τίμιο και δημοκρατικό πως όταν κάποιος διαφωνεί – κατά την διάρκεια της θητείας του, είτε είναι επικεφαλής της παράταξης, ακόμη και αν είναι δήμαρχος, είτε είναι δημοτικός σύμβουλος- θα πρέπει να παραιτείται και να παραδίδει την έδρα του στη παράταξη. Η δέσμευση αυτή κατά την γνώμη μου αποτελεί μία σημαντική ψηφίδα, στο γενικότερο προγραμματικό πλαίσιο μιας δημοκρατικής δημοτικής παράταξης, που θέλει να ευαγγελίζεται την αλλαγή στο Δήμο Παλλήνης. Γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας. 

Στα νέα ή παλιά δημοτικά σχήματα έχουν χώρο πρόσωπα και δυνάμεις εκτός «συνταγματικού τόξου;».Αν εννοούμε την «Χρυσή Αυγή» έχει καλώς και ορθά πράττουμε. Αν, όμως εκτός συνταγματικού τόξου τοποθετούμε άλλες δυνάμεις και πρόσωπα – όπως ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ κ.α. , μάλλον βρισκόμαστε σε μία βάρκα, η οποία παρεμπιπτόντως γέρνει και μπάζει νερά. 

Ένα ακόμη ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι τι ψάχνουμε. Ένα καλό διαχειριστή, τίμιο, ένα «άξιο» όπως λέμε, Δήμαρχο; Αν, ναι, τότε θα πρέπει κάποιος να βγει δημόσια και να πει ότι ο κ. Ζούτσος δεν συγκεντρώνει αυτά τα προτερήματα. Με στοιχεία και ντοκουμέντα.

Υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτήματα, τα οποία δεν είναι δυνατόν να τεθούν σε αυτό το κείμενο. Χρόνο και χώρο, πάντως έχουμε για να τα συζητήσουμε όλα. Ανοικτά και δημόσια και όχι σε κλειστές συσκέψεις και παρασυναγωγές. 

Υ.Γ.

Τελικά, «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή» και πρέπει να τη ζήσουμε με τις χαρές και τις πίκρες της. Για αυτό προσωπικά απορώ, γιατί τέτοια πρεμούρα από πρόσωπα που θέλουν συνεχώς και αδιαλείπτως – ούτε ένα διάλειμμα δεν κάνουν οι αθεόφοβοι-  να βρίσκονται στους θαλάμους της τοπικής εξουσίας; Είναι μόνο η ματαιοδοξία;