Δημοκρατία Ακορντεόν ...του Νίκου Σίμου

Τελικά η Δημοκρατία έχει πολλές εκδοχές; Έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε την εκδοχή που μας βολεύει, ανάλογα με το αποτέλεσμα; Έχουμε το δικαίωμα να το πράττουμε; Ισχύει άραγε το ίδιο με την αλήθεια; Έχει και αυτή πολλές εκδοχές;

Ερωτήματα που ταλανίζουν πολλούς από εμάς ίσως από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, αλλά που σίγουρα την εποχή που διανύουμε έχουμε δει το φαινόμενο «Ακορντεόν» σε έξαρση.

Έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά σχετικά με την περίπτωση του 7ου Νηπιαγωγείου Παλλήνης. Για την ιστορία απλώς να αναφέρω ότι πρόκειται για το νηπιαγωγείο που επλήγη 2 φορές από πλημμύρα λόγω της υπερχείλισης του υπερκείμενου ρέματος Ραφήνας.


Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, η Διεύθυνση του σχολείου καθώς επίσης και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια και ζήτησαν λύση από τη Δημοτική Αρχή.
Ο Δήμαρχος ζήτησε να μιλήσει με όλους τους γονείς, προφανώς διότι η σοβαρότητα της κατάστασης ξεπερνά, κατά την άποψή του, τη δικαιοδοσία των εκπροσώπων, και έτσι στις 17/2 συναντήθηκαν όλοι μαζί στο χώρο του 7ου Νηπιαγωγείου.
Αποφάσισαν λοιπόν από κοινού τις επόμενες κινήσεις.
Μέχρι εδώ, όλα φαίνονται φυσιολογικά. Μεγάλη συμμετοχή γονέων, ανοιχτός διάλογος, ψηφοφορία, απόφαση.
Κι όμως! Το αποτέλεσμα δεν βρήκε τους πάντες σύμφωνους. Και όσοι διαφώνησαν, όσο και αν υπερασπίζονται το θεσμό της Δημοκρατίας, όσο και αν επαγγέλλονται τη συμμετοχική δημοκρατία, θεώρησαν την ψηφοφορία φιάσκο, παρωδία, ακυρώνοντας το όποιο αποτέλεσμα.
Ασχέτως αν η κίνηση του Δημάρχου χαρακτηρίστηκε από πολιτικούς του αντιπάλους ως «πολιτικάντικη» και ότι έθεσε τους γονείς συμμέτοχους σε κάτι που δεν ευθύνονται διόλου – πέταξε την μπάλα στην κερκίδα δηλαδή – δίνοντάς τους τρεις επιλογές, εκ των οποίων οι δύο ήταν μάλλον ανέφικτες ή μη πρακτικές, δεν παύει να ήταν μια ψηφοφορία, της οποίας το αποτέλεσμα οφείλουμε να σεβαστούμε.
Σε ένα άλλο υποθετικό (;) σενάριο θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να απολαύσουμε αριστερών καταβολών συμπολίτες μας να τάσσονται υπέρ του συμφέροντος επιχειρηματιών, με το πρόσχημα ότι προσφέρουν εργασία σε συντοπίτες μας, μόνο και μόνο επειδή, υποθετικά, θα υπήρχε διένεξη με τη Δημοτική Αρχή!
Και ξαφνικά, ω! του θαύματος, θα παραμερίζεται, έστω και προς στιγμή, το «δίκαιο του εργάτη». Θα βαφτίζεται η ανασφάλιστη και η μη αμειβόμενη υπερωριακή εργασία ως «μια ανάσα» προς τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας, προς τους αγωνιζόμενους φοιτητές που κερδίζουν το χαρτζιλίκι τους και οι επιχειρηματίες ως επιτελόντες λειτούργημα, κοινωνικό έργο.
Λυπάμαι, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να κατανοήσω αυτές τις «ευέλικτες» μορφές Δημοκρατίας που κατά περίπτωση πλάθονται σύμφωνα με το συμφέρον ενός εκάστου. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ως δικαιολογία ότι ο «εχθρός μας ενώνει». Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το αποτέλεσμα μίας ψηφοφορίας με μεγάλη συμμετοχή, μόνο και μόνο επειδή διαφωνώ με το αποτέλεσμα. Την ευθύνη της απόφασης έχουν οι ενήλικες ψηφοφόροι.
Όσο η πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα είτε σε πολιτικές, είτε σε δημοτικές, είτε σε συνδικαλιστικές παρατάξεις κ.ο.κ. βασίζονται σε λαϊκίστικα επιχειρήματα και τεχνητή διέγερση ευαίσθητων χορδών και όσο εμείς οι ψηφοφόροι «τσιμπάμε», τόσο το πολιτικό μας σύστημα συντηρεί και συντηρείται από παλαιοκομματικές αντιλήψεις και τόσο απομακρύνεται η ελπίδα για αλλαγή. Μια αλλαγή που γίνεται προεκλογική σημαία αλλά τελικώς αποδεικνύεται επιταγή χωρίς αντίκρισμα.
Λυπηρότατο, δε, φαινόμενο αποτελεί η εμφάνιση τέτοιων πρακτικών σε συλλογικότητες αμιγώς εθελοντικού χαρακτήρα όπως είναι το γονεϊκό κίνημα.
Ας ελπίσουμε στο μέλλον να εξαλειφθούν τέτοιες πρακτικές, ας ελπίσουμε να δούμε ουσιαστικές αντιπαραθέσεις, ας ελπίσουμε ότι θα σταματήσουμε να εντυπωσιαζόμαστε από πολιτικά «πυροτεχνήματα» και εντυπωσιακές κορώνες.
Ας βοηθήσουμε όλοι να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα στον τρόπο αντιπαράθησης και επιλογής εκπροσώπων!
Τ