Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή *
«Στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρέπει να επιλέξουμε τα κατάλληλα πρόσωπα και όχι να κρίνουμε τα κυβερνητικά πεπραγμένα· δεν είναι πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά ζήτημα επιλογής των άξιων ατόμων από τις τοπικές κοινωνίες». Η επωδός θα ακούγεται ολοένα και συχνότερα όσο πλησιάζει ο Μάιος, σε μια προσπάθεια ευτελισμού της εκλογικής διαδικασίας σε οντισιόν, κάτι σαν τοπικό ριάλιτι. Η προσπάθεια πολιτικού αποχρωματισμού από τις παραδοσιακές κυβερνητικές παρατάξεις και η επιλογή υποψηφιοτήτων με κριτήριο την «αναγνωρισιμότητα» ή τη θέση ισχύος, ακυρώνει τα φληναφήματα περί αξιοκρατικής (έστω και απολιτικής) κρίσης προσώπων αποκαλύπτοντας τον μοναδικό στόχο· την ψηφοθηρία.
Προφανώς οι κεντρικές πολιτικές επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο στα αυτοδιοικητικά πράγματα. Δήμοι σε ομηρία με διευρυμένες αρμοδιότητες χωρίς χρηματοδότηση και πόρους, χωρίς σύγχρονο νομικό πλαίσιο αυτόνομης λειτουργίας, περιφέρειες μόνο κατ’ επίφαση αυτοτελείς και κατ’ ουσία εξαρτώμενες από τις διαθέσεις του διορισμένου αποκεντρωμένου περιφερειάρχη και της κεντρικής διοίκησης, μια αυτοδιοίκηση ακρωτηριασμένη, προσχηματική και –κυρίως – έρμαιο παλαιοκομματικών μηχανισμών. Κι αυτά όλα προ κρίσης, στα «καλά» τα χρόνια. Αμέτρητες οι πληγές από τις πολιτικές επιλογές των τελευταίων ετών, που τεχνηέντως παρουσιάζονται ως «απαιτήσεις της τρόικας» κι όχι οικειοθελείς και αυτόβουλες παρεμβάσεις.
Βίαιες και άλογες περικοπές στη χρηματοδότηση χωρίς καμία διαδικασία αξιολόγησης, χωρίς μελέτη για την (κοινωνική ή οικονομική) ανταποδοτικότητα των πόρων που περικόπτονται και αδιαφορώντας για τον αντίκτυπο, κατάργηση φορέων απολύτως απαραίτητων για την εύρυθμη λειτουργία των αυτοδιοικητικών μονάδων (π.χ. Δημοτική Αστυνομία), άκριτη μείωση προσωπικού αγνοώντας τις πάγιες ανάγκες και το οργανόγραμμα λειτουργίας αποτέλεσαν κεντρικές κυβερνητικές επιλογές, χωρίς μάλιστα να ζητηθεί, έστω και προσχηματικά, η γνώμη της αυτοδιοίκησης. Και για να αιτιολογηθούν όλα τα παραπάνω, παρουσιάστηκαν εν μέρει ως «εξυγίανση», καθώς λοιδορήθηκαν οι δήμοι και οι περιφέρειες ως «άντρα διαφθοράς». Ακόμα κι αν υπάρχει δόση αλήθειας σε αυτό, αποκλειστικά πολιτικοί υπεύθυνοι για τη γάγγραινα της διαφθοράς των δήμων είναι οι ίδιοι κομματικοί φορείς που σήμερα τους ακρωτηριάζουν!
Συνεπώς, η προσπάθεια αποσύνδεσης των αυτοδιοικητικών εκλογών από την πολιτική λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και γίνεται εκ του πονηρού. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι επιλέγονται οι «καλύτεροι» από κάθε τοπική κοινωνία με μη πολιτικά αλλά καθαρά προσωπικά κριτήρια (πώς άραγε θα γίνει αυτό αφού κάθε συνειδητή κοινωνική πράξη είναι εξ ορισμού πολιτική και ποια κριτήρια είναι εντέλει μη πολιτικά;), αυτομάτως θα υπάρξει το δίλημμα: ή οι υποψήφιοι θα αποδεχτούν τις υπάρχουσες κεντρικές πολιτικές επιλογές και τη δεδομένη κατάσταση, άρα και την αδυναμία στοιχειώδους προσφοράς και λειτουργίας στο συγκεκριμένο πλαίσιο, ή θα αποδοκιμάσουν αυτές τις επιλογές και θα προσπαθήσουν να τις αλλάξουν προς όφελος των τοπικών κοινωνιών, της αυτοδιοίκησης, και κατ’ επέκταση, της διάθεσης προσφοράς των ίδιων. Είναι αυτονόητο ότι το κυβερνών πολιτικό σύστημα προκειμένου να διαιωνίσει την επιβίωσή του, δεν επιθυμεί τη δεύτερη επιλογή και θα προσπαθήσει, με όλους τους μηχανισμούς και τους επικοινωνιακούς διαύλους που διαθέτει, να επιβάλει την πρώτη.
Αλλωστε, η απαξίωση της πολιτικής ουσίας και η μεταφορά της πολιτικής αξίας από τις ιδέες, τις απόψεις και τις πρακτικές στο ίδιο το πρόσωπο και σε παραμέτρους τού φαίνεσθαι και όχι του είναι, αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της κατεστημένης πολιτικοοικονομικής ελίτ εδώ και δεκαετίες προκειμένου να αποδυναμώσει την ουσιαστική μαζική πολιτική συμμετοχή και να έχει το πεδίο ελεύθερο. Η συμμετοχή πρέπει να είναι και το μεγάλο ζητούμενο των επόμενων εκλογών, αλλά και κάθε πολιτικής διαδικασίας που καθορίζει το μέλλον μας. Συμμετοχή όμως βασισμένη σε πολιτική κρίση και ορθολογικά δεδομένα και όχι με «απολιτίκ» κουλτούρα. Προφανώς στην επιλογή των ψηφοφόρων πρέπει να βαρύνουν ατομικές αρετές υποψηφίων, όπως ακεραιότητα, εργατικότητα και ανιδιοτέλεια, και να αποδοκιμαστούν όσοι κατέρχονται για πολιτική και κοινωνική επιβίωση· χωρίς όμως συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και όραμα, οι αρετές αυτές θα παραμείνουν αναγκαίες, αλλά όχι ικανές.
………………………………………..
* Μαθηματικός
«Στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρέπει να επιλέξουμε τα κατάλληλα πρόσωπα και όχι να κρίνουμε τα κυβερνητικά πεπραγμένα· δεν είναι πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά ζήτημα επιλογής των άξιων ατόμων από τις τοπικές κοινωνίες». Η επωδός θα ακούγεται ολοένα και συχνότερα όσο πλησιάζει ο Μάιος, σε μια προσπάθεια ευτελισμού της εκλογικής διαδικασίας σε οντισιόν, κάτι σαν τοπικό ριάλιτι. Η προσπάθεια πολιτικού αποχρωματισμού από τις παραδοσιακές κυβερνητικές παρατάξεις και η επιλογή υποψηφιοτήτων με κριτήριο την «αναγνωρισιμότητα» ή τη θέση ισχύος, ακυρώνει τα φληναφήματα περί αξιοκρατικής (έστω και απολιτικής) κρίσης προσώπων αποκαλύπτοντας τον μοναδικό στόχο· την ψηφοθηρία.
Προφανώς οι κεντρικές πολιτικές επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο στα αυτοδιοικητικά πράγματα. Δήμοι σε ομηρία με διευρυμένες αρμοδιότητες χωρίς χρηματοδότηση και πόρους, χωρίς σύγχρονο νομικό πλαίσιο αυτόνομης λειτουργίας, περιφέρειες μόνο κατ’ επίφαση αυτοτελείς και κατ’ ουσία εξαρτώμενες από τις διαθέσεις του διορισμένου αποκεντρωμένου περιφερειάρχη και της κεντρικής διοίκησης, μια αυτοδιοίκηση ακρωτηριασμένη, προσχηματική και –κυρίως – έρμαιο παλαιοκομματικών μηχανισμών. Κι αυτά όλα προ κρίσης, στα «καλά» τα χρόνια. Αμέτρητες οι πληγές από τις πολιτικές επιλογές των τελευταίων ετών, που τεχνηέντως παρουσιάζονται ως «απαιτήσεις της τρόικας» κι όχι οικειοθελείς και αυτόβουλες παρεμβάσεις.
Βίαιες και άλογες περικοπές στη χρηματοδότηση χωρίς καμία διαδικασία αξιολόγησης, χωρίς μελέτη για την (κοινωνική ή οικονομική) ανταποδοτικότητα των πόρων που περικόπτονται και αδιαφορώντας για τον αντίκτυπο, κατάργηση φορέων απολύτως απαραίτητων για την εύρυθμη λειτουργία των αυτοδιοικητικών μονάδων (π.χ. Δημοτική Αστυνομία), άκριτη μείωση προσωπικού αγνοώντας τις πάγιες ανάγκες και το οργανόγραμμα λειτουργίας αποτέλεσαν κεντρικές κυβερνητικές επιλογές, χωρίς μάλιστα να ζητηθεί, έστω και προσχηματικά, η γνώμη της αυτοδιοίκησης. Και για να αιτιολογηθούν όλα τα παραπάνω, παρουσιάστηκαν εν μέρει ως «εξυγίανση», καθώς λοιδορήθηκαν οι δήμοι και οι περιφέρειες ως «άντρα διαφθοράς». Ακόμα κι αν υπάρχει δόση αλήθειας σε αυτό, αποκλειστικά πολιτικοί υπεύθυνοι για τη γάγγραινα της διαφθοράς των δήμων είναι οι ίδιοι κομματικοί φορείς που σήμερα τους ακρωτηριάζουν!
Συνεπώς, η προσπάθεια αποσύνδεσης των αυτοδιοικητικών εκλογών από την πολιτική λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και γίνεται εκ του πονηρού. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι επιλέγονται οι «καλύτεροι» από κάθε τοπική κοινωνία με μη πολιτικά αλλά καθαρά προσωπικά κριτήρια (πώς άραγε θα γίνει αυτό αφού κάθε συνειδητή κοινωνική πράξη είναι εξ ορισμού πολιτική και ποια κριτήρια είναι εντέλει μη πολιτικά;), αυτομάτως θα υπάρξει το δίλημμα: ή οι υποψήφιοι θα αποδεχτούν τις υπάρχουσες κεντρικές πολιτικές επιλογές και τη δεδομένη κατάσταση, άρα και την αδυναμία στοιχειώδους προσφοράς και λειτουργίας στο συγκεκριμένο πλαίσιο, ή θα αποδοκιμάσουν αυτές τις επιλογές και θα προσπαθήσουν να τις αλλάξουν προς όφελος των τοπικών κοινωνιών, της αυτοδιοίκησης, και κατ’ επέκταση, της διάθεσης προσφοράς των ίδιων. Είναι αυτονόητο ότι το κυβερνών πολιτικό σύστημα προκειμένου να διαιωνίσει την επιβίωσή του, δεν επιθυμεί τη δεύτερη επιλογή και θα προσπαθήσει, με όλους τους μηχανισμούς και τους επικοινωνιακούς διαύλους που διαθέτει, να επιβάλει την πρώτη.
Αλλωστε, η απαξίωση της πολιτικής ουσίας και η μεταφορά της πολιτικής αξίας από τις ιδέες, τις απόψεις και τις πρακτικές στο ίδιο το πρόσωπο και σε παραμέτρους τού φαίνεσθαι και όχι του είναι, αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της κατεστημένης πολιτικοοικονομικής ελίτ εδώ και δεκαετίες προκειμένου να αποδυναμώσει την ουσιαστική μαζική πολιτική συμμετοχή και να έχει το πεδίο ελεύθερο. Η συμμετοχή πρέπει να είναι και το μεγάλο ζητούμενο των επόμενων εκλογών, αλλά και κάθε πολιτικής διαδικασίας που καθορίζει το μέλλον μας. Συμμετοχή όμως βασισμένη σε πολιτική κρίση και ορθολογικά δεδομένα και όχι με «απολιτίκ» κουλτούρα. Προφανώς στην επιλογή των ψηφοφόρων πρέπει να βαρύνουν ατομικές αρετές υποψηφίων, όπως ακεραιότητα, εργατικότητα και ανιδιοτέλεια, και να αποδοκιμαστούν όσοι κατέρχονται για πολιτική και κοινωνική επιβίωση· χωρίς όμως συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και όραμα, οι αρετές αυτές θα παραμείνουν αναγκαίες, αλλά όχι ικανές.
………………………………………..
* Μαθηματικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου