Δημοτικές εκλογές 2014…Ένα ακόμα «ταξίδι» ξεκινά - του Βασίλη Δημητριάδη

Τε­λι­κά οι ε­κλο­γές στα πλαί­σια της σο­βα­ρό­τη­τας που θα πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται, χρειάζονται και χιούμορ. Γι αυ­τούς που το δια­θέ­τουν βέ­βαια. Πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τα ό­σα έ­χουν συμ­βεί τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό, το μό­νο που α­να­ρω­τιέ­μαι τε­λι­κά εί­ναι ποιοι εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ροι. Οι υ­πο­ψή­φιοι ή οι ε­κλο­γείς;

Τό­σο με­γά­λος συ­νω­στι­σμός υποψηφίων πια μό­νο σε έ­να Δή­μο; Κά­πο­τε σε αυ­τή τη χώ­ρα μας εν­διέ­φε­ραν και το τι γί­νε­ται, τι έ­γι­νε στο πα­ρελ­θόν, τι βελ­τιώ­θη­κε, τι βάλ­τω­σε και έ­να σω­ρό διά­φο­ρα α­ντι­κει­με­νι­κά κρι­τή­ρια, για να ε­πι­λέ­ξου­με κά­ποιον σαν Δή­μαρ­χο. Δεν θα μι­λή­σω για δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους για­τί τα πράγ­μα­τα… εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κά. Θα ρω­τή­σω ό­μως.

Α­πό το που­θε­νά και τον κα­να­πέ, η α­πό­στα­ση μέ­χρι την διεκ­δί­κη­ση κά­ποιας θε­σμι­κής θέ­σης πρέπει να εί­ναι τό­σο πο­λύ μι­κρή; 

 

Μή­πως και ό­λοι ό­σοι έ­χουν κά­ποια α­ξιό­λο­γη και συ­νε­πή πο­ρεί­α χρό­νων μέ­σα στην κοι­νω­νί­α, εί­ναι α­πλά… κο­ρο­ϊ­δα α­φού α­κο­λού­θη­σαν τον δύ­σκο­λο δρό­μο; 

Προ­σω­πι­κά θα ευ­χη­θώ σε ό­λους α­φε­νός κα­λή ε­πι­τυ­χί­α και α­φε­τέ­ρου ό­λοι οι υ­πο­ψή­φιοι δη­μο­τι­κοί και τοπικοί σύμ­βου­λοι, να εί­ναι πα­ρό­ντες στη δη­μό­σια ζω­ή και με­τά τις ε­κλο­γές. Εί­τε ε­κλε­γούν εί­τε ό­χι!

Ο τό­πος έ­χει α­νά­γκη την συ­νε­χή πα­ρου­σί­α μας ό­χι μόνο την προ­ε­κλο­γι­κή!

Δεν αμ­φι­σβη­τώ βε­βαί­ως το δι­καί­ω­μα κα­νε­νός να διεκ­δι­κεί ό­τι θέ­λει, α­να­φέ­ρο­μαι στα δι­κά μου προ­σω­πι­κά κρι­τή­ρια, τα ο­ποί­α κα­θο­ρί­ζουν την ά­πο­ψή μου για την πο­λι­τι­κή γε­νι­κό­τε­ρα. Ό­σο α­φο­ρά ό­μως την ε­πι­λο­γή Δη­μάρ­χου, τα πράγ­μα­τα σε αυ­τές τις ε­κλο­γές βλέ­που­με πως έ­χουν δια­φο­ρο­ποι­η­θεί ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γι­κά. Η μό­δα έ­χει φέ­ρει στο προ­σκή­νιο πλέ­ον και το χα­ρα­κτη­ρι­σμό “μνη­μο­νια­κός = κα­κός” και “α­ντι­μνη­μο­νια­κός = κα­λός”.

Κά­ποιοι προ­σπα­θώ­ντας να ξε­χω­ρί­σουν με… ε­ντυ­πω­σια­κό τρό­πο, έ­χουν αρ­χί­σει α­πό και­ρό να τρο­φο­δο­τούν με τέ­τοια ε­πι­χει­ρή­μα­τα το δη­μό­σιο διά­λο­γο σε μί­α κούρ­σα για το ποιος θα φα­νεί πιο α­ντι­μνη­μο­νια­κός= Κα­λός. Και στην κούρ­σα αυ­τή και στην α­γω­νί­α να πε­τύ­χουν κά­ποια θέ­ση στο finish της… δημαγωγίας, προ­φα­νώς ξε­χνουν ποιος εί­ναι ο ρό­λος της Το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης.

Στο πο­λι­τι­κό μοι­ρο­γνω­μό­νιο μά­λι­στα, τα δύ­ο ά­κρα (κα­μιά σχέ­ση φυ­σι­κά ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός με τις γνω­στές κορώνες των Σα­μα­ρά, Κε­δί­κο­γλου, Ντι­νό­που­λου και των άλ­λων α­κρο­δε­ξιών), βλέ­που­με πως υ­πάρ­χει ως κοι­νό ση­μεί­ο α­κρι­βώς αυ­τό.

Που δια­φο­ρο­ποιεί­ται; Προς το παρόν στα… λόγια, πρα­κτι­κά δεν ξέ­ρω, πα­ρα­μέ­νει α­σα­φές και ε­κεί εί­ναι και το πρό­βλη­μα. Και ε­νώ στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκη­νή δείχνει ακόμα ασαφές, η με­τα­φο­ρά ε­νός τέ­τοιου ε­πι­χει­ρή­μα­τος στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση έ­χει τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες και υ­πο­κρύ­πτει λα­ϊ­κι­σμό και κο­ρο­ϊ­δί­α.

Υ­πο­κρύ­πτει α­κρι­βώς ε­κεί­να τα στοι­χεί­α που έ­φε­ραν την πο­λι­τι­κή και τους πο­λι­τι­κούς σε κα­τά­στα­ση α­πα­ξί­ω­σης α­πό την το σύ­νο­λο της κοι­νω­νί­ας. Δεν υ­πο­κρύ­πτει ό­μως μό­νο στοι­χεί­α.

Φα­νε­ρώ­νει κιό­λας! Φα­νε­ρώ­νει τις εν γένει ελλείψεις ό­σων χρη­σι­μο­ποιούν αυ­τό το ε­πι­χεί­ρη­μα και την αδυναμία να αρ­θρώ­σουν κά­ποιο πο­λι­τι­κό λό­γο ου­σί­ας α­πέ­να­ντι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Την έλ­λει­ψη κά­ποιου σχε­δια­σμού για το μέλ­λον της πό­λης τους.

Την α­δια­φο­ρί­α τους για το ό­τι θα πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει έ­νας Δή­μος 80.000 κα­τοί­κων υ­πό πραγ­μα­τι­κές συν­θή­κες, τις συν­θή­κες που έ­χουν δια­μορ­φω­θεί σή­με­ρα. Οι θε­ω­ρη­τι­κο­λο­γί­ες ό­μως πε­ρισ­σεύ­ουν για κά­ποιον που ποτέ δεν πήρε στα χέ­ρια του μί­α κα­τά­στα­ση για να την αλ­λά­ξει, αλλά μό­νο ήθελε να… κρί­νει προσπάθειες άλλων.

Μέ­χρι που διά­βα­σα α­κό­μη, να διε­ρω­τά­ται κά­ποια υ­πο­ψή­φια βου­λευ­τής της πε­ριο­χής “για­τί ο Ζού­τσος δεν κα­τε­βά­ζει τον κό­σμο στο Σύ­νταγ­μα”!

Προ­φα­νώς ο κό­σμος για κά­ποιους δεν εί­ναι πα­ρά… μα­ριο­νέ­τες που κι­νού­νται κα­τά ό­πως ε­πι­θυ­μεί ο κα­θέ­νας τους, ή του­λά­χι­στον αυ­τές εί­ναι οι φι­λο­δο­ξί­ες τους για το ρό­λο του “λα­ϊ­κού κι­νή­μα­τος”.

Κάτι που δεν βλέ­πω να το εν­στερ­νί­ζε­ται ως πρα­κτι­κή ού­τε καν το… κόμ­μα τους! Αυ­τού του εί­δους οι φαι­δρό­τη­τες δεν α­πο­τε­λούν φυ­σι­κά πο­λι­τι­κή και κυ­ρί­ως δεν α­φή­νουν πε­ρι­θώ­ρια αι­σιο­δο­ξί­ας για κά­ποια θε­τι­κή αλ­λα­γή στο μέλ­λον και γι αυ­τό συνεπώς τις θε­ω­ρώ και γε­λοί­ες.

Ό­σοι σή­με­ρα -προ­ε­κλο­γι­κά- ε­πι­χει­ρούν να με­τα­φέ­ρουν τις πρα­κτι­κές των -εκ του α­σφα­λούς- συν­δι­κα­λι­στι­κών ψευ­δο­α­ρι­στε­ρών με­γα­λο­στο­μιών (αυ­τές α­κρι­βώς που πλη­ρώ­νου­με σή­με­ρα δη­λα­δή), στο ε­πί­πε­δο της Το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης, του τε­λευ­ταί­ου α­να­χώ­μα­τος των πο­λι­τών α­πέ­να­ντι στην οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή, α­πλά δεί­χνουν πως α­πέ­χουν πο­λύ, πά­ρα πο­λύ α­πό την κοι­νω­νί­α. Για­τί εύ­κο­λα θα μπο­ρού­σε να ρω­τή­σει κά­ποιος: Τι θα γι­νό­ταν αν ο σημερινός ενιαίος Δή­μος Παλ­λή­νης ή­ταν υ­περ­χρε­ω­μέ­νος ό­πως τό­σοι και τό­σοι άλ­λοι δή­μοι;

Θα μπο­ρού­σε να ορ­γα­νω­θεί κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή; Θα μπο­ρού­σαν να υ­λο­ποι­η­θούν έρ­γα;

Θα μπο­ρού­σε έ­νας Δή­μος να α­ντα­πο­κρι­θεί στις ο­λο­έ­να και αυ­ξα­νό­με­νες α­νά­γκες που ε­πι­φέ­ρει η οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή που βιώνουμε;

Δεν θα α­να­φερ­θώ στα έρ­γα που βλέπουμε να υλοποιούνται σε όλο το Δήμο τα ο­ποί­α τα ξε­περ­νούν λες και έ­γι­ναν αυ­τό­μα­τα με… τη βο­ή­θεια κά­ποιου μά­γου.

Δεν θα α­να­φερ­θώ στο γε­γο­νός ό­τι κα­νείς μα κα­νείς, α­πό τους ε­πί­δο­ξους σω­τή­ρες του Δή­μου Παλ­λή­νης δεν α­να­φέ­ρε­ται στα 4,2 εκ. ευ­ρώ που δε­σμεύ­τη­καν για την υ­πό­θε­ση του πρώ­ην κτή­μα­τος Κα­μπά, προ­φα­νώς για να μη στε­να­χω­ρη­θούν οι υ­πεύ­θυ­νοι (δύ­ο συ­γκε­κρι­μέ­νες δη­μαρ­χια­κές θη­τεί­ες του πρώ­ην δή­μου Παλ­λή­νης) γι αυ­τή την ε­ξέ­λι­ξη και… τους α­πο­σύ­ρουν την υ­πό­στη­ρι­ξή τους.

Βλέ­πε­τε οι σχέ­σεις ό­λων αυ­τών κα­τά δια­στή­μα­τα περ­νούν α­πό πολ­λές ε­ναλ­λα­γές και ό­ποιος συν­δυα­σμός τους… “κά­τσει” κα­λύ­τε­ρα κο­ντά στις δη­μο­τι­κές ε­κλο­γές… αυ­τόν και χρη­σι­μο­ποιούν.

Μια α­πο­θέ­ω­ση του πο­λι­τι­κού α­μο­ρα­λι­σμού σε συν­θή­κες ε­μπά­θειας, για λό­γους που έ­χουν να κά­νουν με την ι­κα­νο­ποί­η­ση ή ό­χι παλιών ή νέων προ­σω­πι­κών φι­λο­δο­ξιών. Η γνω­στή δη­λα­δή “α­σθέ­νεια” των πο­λι­τι­κά ρη­χών και ι­δε­ο­λο­γι­κά κενών! Τρα­νό πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα το “πα­ραι­τού­μαι”, που άλ­λαξε σε “α­πο­χω­ρώ ο­ρι­στι­κά”, και ξα­νάλ­λα­ξε σε “ξα­να­γυ­ρί­ζω ως ε­πι­κε­φα­λής πα­ρά­τα­ξης που θα σώ­σει την Παλ­λή­νη α­πό… τον «κακό Ζού­τσο”, το ο­ποί­ο πα­ρα­κο­λου­θή­σα­με κα­τά τη διάρ­κεια της συ­γκρό­τη­σης άλ­λης μί­α πα­ρά­τα­ξης του… “α­ντι­ζου­τσι­κού” με­τώ­που του τε­λευ­ταί­ου μή­να, (η­μέ­ρας και ώ­ρας).

“Α­πο­θέ­ω­ση” και της πο­λι­τι­κής σο­βα­ρό­τη­τας δη­λα­δή! “Δι­κό σας” κι αυ­τό λοι­πόν (όπως λέ­νε και οι τρα­γου­δι­στές στις συ­ναυ­λί­ες)!

Η Το­πι­κή Αυ­το­διοί­κη­ση ό­μως στην Ελ­λά­δα ε­δώ και τέσ­σε­ρα χρό­νια δέ­χε­ται κα­θη­με­ρι­νά τις συ­νέ­πειες μιας κα­τα­στρο­φι­κής πο­λι­τι­κής, έ­χει υ­πο­στεί μειώ­σεις των πό­ρων της έ­ως και 70%!!! Και α­λή­θεια ποιος νοι­κο­κύ­ρης σε ό­τι α­φο­ρά το σπί­τι του, θα ε­πέ­λε­γε πο­τέ τη μέ­θο­δο να ει­σπράτ­τει λι­γό­τε­ρα και να ξο­δεύ­ει πε­ρισ­σό­τε­ρα, για να α­ντι­με­τω­πί­σει μί­α κρί­ση α­φού εί­ναι βέ­βαιο πως αυ­τό θα τον ο­δη­γού­σε σε ε­λά­χι­στο χρο­νι­κό διά­στη­μα στο α­πό­λυ­το μη­δέν;

Πό­σο μάλ­λον ό­ταν αυ­τό α­φο­ρά έ­να θε­σμό, έ­να Δή­μο του με­γέ­θους του δι­κού μας!

Η φθη­νή δη­μα­γω­γί­α ό­λων ε­κεί­νων που για προ­ε­κλο­γι­κούς λό­γους ή λό­γους προ­σω­πι­κής κα­τα­ξί­ω­σης υ­πό­σχο­νται π.χ λι­γό­τε­ρα δη­μο­τι­κά τέ­λη, (της τά­ξε­ως των… δύ­ο ευ­ρώ το χρό­νο α­νά νοι­κο­κυ­ριό), υ­πο­σχό­με­νοι πα­ράλ­λη­λα σε ό­λους τα πά­ντα, με χρή­μα­τα που φυ­σι­κά δεν υ­πάρ­χουν αλ­λά υ­πο­τί­θε­ται πως θα τα βρουν… τρο­μο­κρα­τώ­ντας την τρο­ϊ­κα και την Κυ­βέρ­νη­ση, εί­ναι ο… έ­νας δρό­μος.

Ο άλ­λος δρό­μος εί­ναι αυ­τό που γί­νε­ται σή­με­ρα, ο προ­γραμ­μα­τι­σμός, η α­να­ζή­τη­ση κε­φα­λαί­ων α­πό τρί­τες ευ­ρω­πα­ϊ­κές πη­γές για την χρη­μα­το­δό­τη­ση με­γά­λων έρ­γων υ­πο­δο­μής, (α­πο­χέ­τευ­ση – Όμ­βρια – παι­δι­κοί σταθ­μοί – κτη­ρια­κές βελ­τιώ­σεις με στό­χο την οι­κο­νο­μί­α) πα­ράλ­λη­λα με την σω­στή δια­χεί­ρι­ση των οι­κο­νο­μι­κών του Δή­μου, προ­κει­μέ­νου το πρό­βλη­μα να α­πο­μα­κρυν­θεί χρο­νι­κά ό­σο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρο ώ­στε να ξε­πε­ρα­στεί αυ­τή η κα­τά­στα­ση, ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να την α­πρό­σκο­πτη συ­νέ­χι­ση της στή­ρι­ξης των οι­κο­νο­μι­κά α­σθε­νέ­στε­ρων συ­μπο­λι­τών μας μέ­σω των θε­σμών κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και των ει­δι­κών κοι­νω­νι­κών τι­μο­λο­γί­ων.

Α­λή­θεια ό­μως α­γα­πη­τοί α­να­γνώ­στες, εί­δα­τε που­θε­νά κά­ποια α­να­φο­ρά σε αυ­τές τις πα­ρο­χές του Δή­μου α­πό τους διά­φο­ρους ε­πί­δο­ξους σω­τή­ρες του; Και ό­σοι γνω­ρί­ζουν κάτι, α­πλά το… κρύ­βουν πα­ρά το ό­τι ι­σχύ­ουν με ορ­γα­νω­μέ­νο τρό­πο τα τρί­α τε­λευ­ταί­α χρό­νια, ό­πως ί­σχυαν και πα­λαιό­τε­ρα στο Δή­μο Γέ­ρα­κα.

Για την α­κρί­βεια ό­σο α­φο­ρά τους πε­ρισ­σό­τε­ρους α­πό αυ­τούς, δεν έ­χε­τε δει ού­τε καν την φυ­σι­κή τους πα­ρου­σί­α που­θε­νά!

Ε­πι­πλέ­ον έ­χουν το θράσος και την α­ναί­δεια να υ­πό­σχο­νται κά­τι που… ή­δη υ­πάρ­χει!

Αυ­τά τα δύ­ο στοι­χεί­α μά­λι­στα, το θράσος και η α­ναί­δεια, ε­σχά­τως συ­μπο­ρεύ­ο­νται με το ψέμ­α και το φθη­νό λα­ϊ­κι­σμό ή την α­μά­θεια, κά­τι ε­πι­κίν­δυ­νο για την ί­δια την κοι­νω­νί­α ό­ταν προ­έρ­χε­ται α­πό κά­ποιον που διεκ­δι­κεί ψή­φο προκειμένου να δια­χει­ρι­στεί ε­ξου­σί­α.

Στο δια­δί­κτυο ή­δη έ­κα­ναν την εμ­φά­νι­σή τους αρ­κε­τά στοι­χεί­α που α­πο­δει­κνύ­ουν του λό­γου μου το α­λη­θές τα ο­ποί­α θα ή­θε­λα να σας τα θέ­σω υ­πό­ψη σας ώ­στε να κρί­νε­τε και ε­σείς. Έ­να δείγ­μα της προ­ε­κλο­γι­κής η­θι­κής που έ­χουν ε­πι­λέ­ξει να α­κο­λου­θή­σουν κά­ποιοι εί­ναι η προηγούμενη φωτογραφία! Και το βά­ζω ως δείγ­μα για­τί το βρί­σκω και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό και αυ­το­δια­ψευ­δό­με­νο α­πό τους ί­διους τους συ­μπο­λί­τες μου, αλ­λά και για ό­σους δεν γνω­ρί­ζουν με τη βο­ή­θεια της επόμενης φωτογραφίας.

Δεν γνω­ρί­ζω τον κύ­ριο που το υ­πο­γρά­φει και ού­τε με εν­δια­φέ­ρει να τον γνω­ρί­σω, το πα­ρά­δειγ­μα με εν­δια­φέ­ρει να θέ­σω υ­πό την κρί­ση των α­να­γνω­στών της ε­φη­με­ρί­δας οι οποίοι από τον Μάρτη του 2013 (στα 2 χρόνια θητείας) είχαν ενημερωθεί για το ξεκίνημα των έργων.

Εί­ναι σα­φές λοιπόν, πως τον δεύ­τε­ρο δρό­μο έ­χω ε­πι­λέ­ξει και στη­ρί­ζω με ό­σες δυ­νά­μεις έ­χω.

Και ό­χι α­πό το σα­λό­νι του σπι­τιού μου φυ­σι­κά, αλ­λά ε­δώ και 30 χρό­νια μέ­σα στην κοι­νω­νί­α, με χα­ρές και στε­να­χώ­ριες με α­πο­γο­η­τεύ­σεις και ι­κα­νο­ποι­ή­σεις. Και αυ­τό εί­ναι κά­τι που το ξε­κα­θα­ρί­ζω χρό­νια και ό­χι μό­νο λίγο πριν α­πό τις ε­κλο­γές.

Το μέλ­λον μας το κα­θο­ρί­ζου­με μό­νοι μας και α­πέ­να­ντι σε αυ­τό το μέλ­λον έ­χου­με ευ­θύ­νες. Μέ­σα α­πό αυ­τό το άρ­θρο λοι­πόν, έ­να α­πό τα ε­λά­χι­στα που θα μπο­ρέ­σω να γρά­ψω για το ε­πό­με­νο διά­στη­μα, θα σου ε­πι­ση­μά­νω α­γα­πη­τέ α­να­γνώ­στη α­κρι­βώς αυ­τές τις ευ­θύ­νες.

Η ε­πι­λο­γή κά­ποιου που θα σε εκ­προ­σω­πή­σει σε έ­να θε­σμι­κό όρ­γα­νο ά­με­σης δη­μο­κρα­τί­ας ό­πως εί­ναι το δη­μο­τι­κό συμ­βού­λιο της πό­λης σου εί­ναι σο­βα­ρή υ­πό­θε­ση, κα­θό­λου, μα κα­θό­λου προ­σω­πι­κή. Εί­ναι βα­θειά πο­λι­τι­κή ε­πι­λο­γή, πρό­κει­ται για το πρό­σω­πο που θα παίρ­νει α­πο­φά­σεις τα ε­πό­με­να 5 χρό­νια για λο­γα­ρια­σμό σου!

Α­κό­μα πιο σο­βα­ρή υ­πό­θε­ση εί­ναι η ε­πι­λο­γή ε­κεί­νου που συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται α­πέ­να­ντί σου κα­θα­ρά, χω­ρίς με­γα­λο­στο­μί­ες, χω­ρίς λα­ϊ­κι­σμούς χω­ρίς να σου υ­πο­τι­μά την νο­η­μο­σύ­νη.

Ε­κεί­νου που έ­δει­ξε τη δια­φο­ρά που τον χω­ρί­ζει α­πό ό­λα αυ­τά στην πρά­ξη και ό­χι στα λό­για.

Που πα­λεύ­ει τα τε­λευ­ταί­α τριά­μι­συ χρό­νια κά­τω υ­πό α­ντί­ξο­ες συν­θή­κες να κρα­τή­σει ζω­ντα­νό τον νέ­ο Δή­μο μας.

Ε­κεί­νον που έ­χει να πα­ρου­σιά­σει έρ­γο και ό­χι έκ­θε­ση ι­δε­ών ού­τε μια πα­ρά­θε­ση “α­ντι­μνη­μο­νια­κών”τσι­τά­των…

Εκείνου που προτιμά τον διάλογο και την άμεση επαφή με τους δημότες μέσα από διαβουλεύσεις και όχι τα κουτσομπολιά χωρίς αντίλογο, μέσω διαδικτύου.

Έ­τσι λοι­πόν ξε­κι­νά α­κό­μα έ­να “τα­ξί­δι”.

Και έ­χου­με ό­λες τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις να εί­ναι και κα­λό!

 

Πηγή  http://www.dimitriskarras.com